Sporen van gebruik | imperfectie | het verstrijken van de tijd | toeval
Als ik naar de wereld om mij heen kijk, dan wordt mijn blik getrokken naar alles wat oud, versleten, kapot en opgelapt is. Ik zie hier schoonheid in. Ik geloof namelijk, dat de schoonheid van een object niet ligt in zijn oorspronkelijke of perfecte staat, maar in de geschiedenis die het met zich meedraagt. Elk krasje, elke verkleuring en elke barst laat zien hoe iets, met het verstrijken van de tijd, zich heeft aangepast en veranderd is. Voor mij zijn dit geen tekenen van afbraak, maar juist van leven en aanwezigheid.
Het zijn de ruwe randen, de niet-gestructureerde vormen en krassen die mijn werk betekenis geven en de essentie van het menselijk bestaan weerspiegelen. Hiermee wil ik de kijker uitnodigen om met meer acceptatie en waardering voor het onvolmaakte naar de wereld om zich heen te kijken.
Wat me ook fascineert, is de rol van toeval in dit alles. In plaats van het resultaat van mijn werk volledig te sturen, laat ik me leiden door de onvoorspelbaarheid van het mengen van verf op het doek en het experimenteren met technieken waar ik geen controle op heb. Het moment waarop de controle losgelaten wordt en er nieuwe mogelijkheden ontstaan, is voor mij de essentie van creatie. Het laat ook zien dat niet alles te bedenken en te plannen valt. Ik laat me graag verrassen door nieuwe vormen, texturen en samenstellingen. Het zijn de onvolmaakte en de onverwachte momenten die het leven kleur geven.
In mijn werk zijn tijd, imperfectie en toeval onafscheidelijk met elkaar verbonden. Elk werk wat ik maak weerspiegelt de vergankelijkheid van het moment en legt de onbedoelde schoonheid vast die uit het onbekende ontstaat.
