Mijn schilderijen zijn voor mij stukjes leven. Ik bouw een schilderij op, breng verf aan, haal het eraf, maak het beeld kapot en bouw het weer op. Net zolang tot er in de chaos van verf een beeld ontstaat wat me grijpt. Een beeld wat bestaansrecht heeft gekregen door alles wat het heeft ondergaan en meegemaakt.
Het proces is voor mij net zo belangrijk als het resultaat. De technieken die ik inzet beheers ik, echter ze zijn voor een groot deel onvoorspelbaar. Dit helpt me om me volledig over te geven aan het proces. Door me te verliezen in het proces vind ik mezelf. Alleen dan gaat het vanzelf en ontstaan er dingen die ik van tevoren niet had kunnen bedenken.
Het is een experimenterend proces waar het toeval veel ruimte krijgt. Een systeem van constante ‘trail and error’, waar binnen missers gemakkelijk kunnen worden uitgewist en waar ik dankbaar gebruik maak van ‘happy accident’.
Inspiratie vind ik al fotograferend om mij heen. Sporen van gebruik in oude gebouwen, opgelapte krukjes en kastjes in Marokko, verweerde muren, vlekken, barsten en andere imperfecties die de aanwezigheid van de mens of natuur laten zien.
